Buzëqeshja në praktikën e Pejgamberit s.a.s.
Kur lexojmë biografinë e Pejgamberit a.s. (sirën), gjejmë se këtë synet e quajnë “mjet për përfitimin dhe zbutjen e zemrës”. Nga jeta e tij, a.s., kuptojmë se i ka shfrytëzuar të gjitha mjetet e duhura për t’i afruar njerëzit tek feja e Allahut.
Nga këto mjete është edhe një lëvizje… Kjo lëvizje, synet i lënë, për të cilin flasim, është shumë lehtë të bëhet. Kjo është, siç e quajnë fjalë pa zë dhe shkronja. Nuk zgjat më tepër se një lëvizje syri. Fillon nga buzët, kalon nëpër dyert e syve të tjerë, dhe përfundon në zemrën e atij që i është drejtuar. Ky synet është sadaka (lëmoshë) dhe kjo sadaka vazhdimisht ka rrjedhur nga buzët e Pejgamberit tonë të dashur a.s. Kjo është buzëqeshja. Ndoshta tingëllon çuditshëm që buzëqeshja është sadaka, por Pejgamberi a.s. na paralajmëron: “Mos e mendo të pavlerë asnjë nga veprat e mira, qoftë edhe të takosh vëllanë tënd (në fe) me fytyrë të qeshur”. (Hakimi dhe Bejhekiu) Në hadithin tjetër, Muhamedi a.s. buzëqeshjen e krahason me sadakanë, duke na nxitur që këtë sadaka ta japim gjithnjë: “Buzëqeshja drejtuar vëllait tënd (mysliman) është sadaka”. (Tirmidhiu dhe Ibn Hibbani)
Sa ka zënë vend të madh buzëqeshja në jetën e Pejgamberit a.s., flet imam Buhariu, i cili në Sahihun e tij ka ndarë një kapitull të veçantë “Mbi buzëqeshjen dhe qeshjen” (Babu tebessum ve dahik). Buzëqeshja përmendet edhe në Kuran, kur Sulejmani a.s. buzëqeshi për fjalët e milingonës: “(Shih: En-Neml, 18-19)
Buzëqeshja ishte praktikë e përhershme e Pejgamberit a.s.; buzëqeshte kur takonte ashabët, i priste me buzëqeshje; buzëqeshte kur shihte njeriun që mposhtte zemërimin e tij; buzëqeshte kur dikush gabonte, duke përmirësuar gabimin e tij me buzëqeshje të lehtë. Ta dëgjojmë Xheririn r.a., i cili tregon siç qëndron në Sahihun e Buhariut dhe Muslimit: “Asnjëherë nuk më ka parë Pejgamberi a.s. pasi kam pranuar Islamin, e të mos më ketë buzëqeshur”. Në një rast i erdhi një bedu in i njohur për nga vrazhdësia e tij natyrale, iu drejtua me fjalë të ashpra, por Pejgamberi a.s. e priti me butësi dhe buzëqeshje. Beduini i tha: “O Muhamed, urdhëro të më jepet nga pasuria e Allahut që është tek ti”.
Pejgamberi a.s. ndaj këtyre fjalëve të ashpra, buzëqeshi dhe urdhëroi që beduinit t’i jepej sadakaja. Me këtë e zbuti zemrën e beduinit.
Buzëqeshja praktikë e Muhamedit a.s
Buzëqeshja e tij nuk u zhduk as në momentet e fundit të jetës së tij në këtë botë. Pejgamberi a.s. u nda me buzëqeshje nga ashabët dhe dynjaja! Enesi r.a. tregon, siç është përshkruar në Sahihun e Buhariut dhe Mus limit: “Derisa myslimanët ishin duke falur namazin e sabahut ditën e hënë (ditën kur Pejgamberi a.s. kaloi në Ahiret), përderisa Ebu Bekri udhëhiqte namazin, i befasoi Pejgamberi a.s.. Hoqi perden nga dhoma e Aishes r.a., shikoi ashabët e renditur në safe dhe buzëqeshi”. Buzëqeshja, siç shohim nga rastet e shumta, ka qenë praktikë e Muhamedit a.s. dhe rrugë deri tek zemra. Ai me të shkriu akullin e zemrave të vrazhda, bëri që nga zemrat e ngurta të rridhte uji i mëshirës dhe dhembshurisë.
Sot takojmë njerëz që buzëqeshin rrallë. Duket sikur i kanë buzët të çimentuara dhe nuk mund t’i hapin. Është e qartë që njeriu ndonjëherë kalon nëpër kriza personale, vështirësi, pakënaqësi dhe sprova, mirëpo, që njeriu tërë jetën të jetë i mrrolur, duke cunguar buzëqeshjen të tjerëve, kjo është larg nga praktika e Pejgamberit a.s..
Edhe jomyslimanët sot janë të vetëdijshëm për bukurinë e fshehur në buzëqeshjen. Thonë se buzëqeshja ndikon pozitivisht në gjendjen psikike të qetësimit dhe relaksimit. Sot kur stresi është sëmundje e kohës bashkëkohore, buzëqeshja që na e mëson Pejgamberi a.s., është parandalim i përsosur.
Thotë psikologu Dejl Karinxhi: “Kam kërkuar nga nxënësit e mi të zgjedhin nga një person që për çdo ditë gjatë javës ta bëjnë të qeshur. Njëri prej nxënësve ka qenë tregtar dhe zgjodhi ta bënte të qeshte bashkëshorten e tij, e cila nga ai nuk ishte mësuar të merrte buzëqeshje. Rezultati pas hulumtimit, siç thotë nxënësi, – ka qenë se kam zbuluar lumturi të re, të cilën nuk e kam shijuar për vite. Kjo më ka nxitur të buzëqesh me të gjithë ata që bie në kontakt. Njerëzit për shkak të buzëqeshjes filluan të më nderojnë. Kam ndier se jeta më është bërë më e bukur, më e shkëlqyer, dhe profiti im në tregti më është rritur për shkak të buzëqeshjes”. Nëse jomyslimanët preferojnë buzëqeshjen, atëherë ne myslimanët e kemi poentën më tepër për shkak se me buzëqeshje, duke e praktikuar vazhdimisht – pasojmë synetin e Pejgamberit tonë a.s..
Në fund të mos harrojmë këto:
-Buzëqeshja zgjat një moment, por të tjerëve mund t’u mbetet si kujtim i bukur deri në fund të jetës, dhe kujtim për ne për të mirë pas vdekjes sonë.
-Askush nuk mund të thotë se është aq i varfër, sa të mos u japë të tjerëve buzëqeshjen.
-Askush nuk mund të thotë se është aq i pasur, saqë nuk i nevojitet buzëqeshja.
-Buzëqeshja është sadaka që nuk do ta varfërojë atë që e jep, po mund ta pasurojë atë të cilit i jepet.
-Buzëqeshja është fjalë pa zë e shkronja, por tek Allahu vlen si lëmoshë e dhënë.
-Buzëqeshja është synet i Pejgamberit a.s. dhe, përveç shpërblimit për sadakanë e dhënë me buzëqeshje, kemi edhe shpërblimin për pasimin e synetit të Pejgamberit tonë të dashur a.s..
Përktheu dhe përshtati:
Prim.dr.med.sc. Ali F. Iljazi (r.a)
/islamgjakova
