Kritikë e propozim: Pse politika kosovare duhet të mësojë nga rasti gjerman

Ish-ministri i Brendshëm Sandër Lleshaj, i mbetur në hije që pas dorëheqjes së tij pak vite më parë, prej vrasjes së gabuar nga Policia të një personi në terrin e natës dhe reagimeve që pasuan, ka adresuar një kritikë e një propozim pas zhvillimit të djeshëm në politikën kosovare, moskonstituimit dot të Kuvendit të ri.

Duke e trajtuari si tejet të rrezikshëm atë që ndodh të martën, Lleshaj sjell rastin gjerman, si një model që politika kosovare duhet të ndjekë në këtë moment të vështirë të saj.

“Mos konstituimi i tij është një akt sa i rëndë dhe i pa precedent, por edhe një shpërfillje brutale e vullnetit të qytetarëve të saj, të cilët, si përherë dhe si rrallëkush tjetër në rajonin tonë, edhe në zgjedhjet e fundit treguan një nivel të lartë të pjekurisë politike dhe qytetare.

Sabotimi i seancës solemne të konstituimit të Kuvendit është një parathënie e qartë për atë që duket se do të pasojë: përpjekjes për krijimin e një krize politike bash në mesin e një situate gjeopolitike plot të papritura; paqartësi dhe rreziqe për të gjithë, por më së shumti për vetë Kosovën. Një krizë politike në Kosovë do të ishte kontributi më i keq për të ardhmen e saj që do të inkurajonte dhe lehtësonte përpjekjet e forcave të shumta destruktive, të cilat nuk kanë dhënë shenja lodhjeje në aksionin e tyre për destabilizim e rajonit tonë, e posaçërisht të Kosovës.

Në të vërtetë, Kosova nuk ka sot asnjë arsye të qenësishme për një krizë të re, nëse vërtet partitë e saj kryesore politike do të mbeten besnike misionit të tyre të shpallur publikisht. Kosova ka bërë edhe kësaj herë zgjedhjet më të mira që bëhen në rajon dhe në mënyrë krejt të natyrshmë pret sendërtimin e tyre në organet kryesore kushtetuese që burojnë prej tyre: Kuvendi dhe Qeveria.

Ndoshta nuk është e tepërt të shihet me këtë rast një model i mirë: Gjermania.

Edhe në Gjermani, si në Kosovë, u zhvilluan zgjedhjet politike në muajin shkurt të këtij viti. Madje atje zgjedhjet u zhvilluan me 23 shkurt, ndërkohë që Kosova i bëri ato më 9 shkurt.

Partia e parë në Gjermani u rendit CDU/CSU me 28,5% të votave, ndërkohë që SPD mori rezultatin më të ulët në historinë e saj me vetëm 16,4%. CDU/CSU dhe SPD përfaqësojnë dy polet kryesore të spektrit politik gjerman, të vendosura përkatësisht në qendrën e djathtë dhe në qendrën e majtë. Duke e lexuar qartë vullnetin e qytetarëve, këto forca politike nuk humbën asnjë minutë, por filluan negociatat për hartimin e programit të përbashkët qeverisës, përmes një cikli shumë intensiv dhe serioz negociatash, që u finalizuan më 10 prill në një marrëveshje koalicioni, një dokument prej rreth 145 faqesh, që, në njëfarë mënyre, është edhe programi i qeverisjes për katër vitet e ardhshme. Negociatat u përqendruan tek programi dhe jo tek ndarja e posteve ministrore apo e emrave përkatës. Madje, aq e pa rëndësishme duket se ishte kjo gjë, sa që partia fituese e zgjedhjeve, CDU, mbajti për vete vetëm gjashtë poste ministrore, duke i lënë shtatë të tilla SPD (!!!), e cila ishte renditur si forca e tretë politike, me një numër votash thuajse sa gjysma e atyre të CDU.

Udhëheqësit politikë të Kosovës sot do të bënin mirë të hidhnin sytë nga Gjermania për të mësuar disa leksione themelore të demokracisë. Kur votuesit nuk i japin mandatin një force politike për të krijuar e vetme qeverinë, kjo nuk mund të kuptohet si një vullnet qytetar për të shkuar në një krizë politike. Kur qytetarët votojnë kështu, kjo do të thotë se ata duan një qeveri me bazë më të gjërë se ajo e një partie të vetme. Ata duan thjesht një koalicion. Dhe në këtë rast partitë normale nuk kanë opsione të tjera përpos negociatave për të arritur një program të përbashkët qeverisjeje.

Mandatet e marra nga partitë politike nuk janë certifikata pronësie apo armë të luftës politike, por prokura përfaqësimi të lëshuara nga qytetarët. Partitë nuk shkojnë në Kuvend për të plotësuar as thjesht vizionet e tyre politike apo, për më keq, për të kënaqur egot e shefave të tyre. Ato shkojnë në Kuvend për të plotësuar vullnetin e qytetarëve, që në rastin e Kosovës sot do të thotë: KOALICION, koalicion sa më i gjerë.

Partitë politike në Gjermani nuk humbën asnjë minutë për dyzime politike, larje hesapesh apo kërkim të një krize të re. Përballë një situate globale shumë të errët dhe të rrezikshme ato ndërtuan një program që synon një ekonomi të fortë për të përballuar luftën tregtare në nivel botëror, një ushtri më të fortë për të përballuar një kërcënim ushtarak, që vetëm miopët politikë nuk arrijnë ta perceptojnë si dhe një gjendje të brendshme shumë më të konsoliduar e të sigurtë.

E nëse Gjermania ka një herë arsye për t’u shqetësuar për sigurinë e saj, Kosova ka të paktën dhjetë herë më shumë arsye për këtë gjë. E ndodhur përballë pretendimeve territoriale, deri edhe kushtetuese, të Serbisë, që po armatoset ethshëm, Kosova do të duhet që të marrë masa të gjithanëshme për të fuqizuar kapacitetet e saj për mbrojtje, ku kryesojnë ekonomia, ushtria dhe diplomacia. Për fat të keq, asaj i duhen përpjekje të jashtëzakonshme në këtë aspekt edhe për të kompensuar një periudhë të gjatë fjetjeje mbi dafina, të shkaktuar si prej rrethanave ndërkombëtare, ashtu dhe prej papërgjegjësisë së politikës së saj.

Kriza e vërtetë e Kosovës sot janë kapacitetet e pamjaftueshme për të marrë përgjegjësinë e mbrojtjes së saj, edhe e vetme, në kushtet e paqartësive alarmante gjeopolitike globale dhe të rreziqeve akute që ka përballë. Kosova nuk ka kurrëfarë luksi sot për lojra meskine partiake. Krijimi i një krize të re dhe krejt artificiale politike, do të ishte një lojë e rrezikshme, prej të cilës në Kosovë nuk mund të ketë asnjë përfitues. Përfituesit e vërtetë nga kriza politike që po merr trajtë në Kosovë do të ishin vetëm jashtë saj”. /tesheshi.com/