“Leh, por pa kafshim”: Pse Trump nuk i tremb më udhëheqësit e huaj?

Çdo president amerikan beson se mund ta ndryshojë botën – dhe Donald Trump nuk bën përjashtim. Sidoqoftë, besimi i tij se është afërsisht… i gjithëpushtetshëm është edhe më i fortë se ai i paraardhësve të tij. Por, në praktikë, presidenti i 47-të ende nuk ka arritur të imponojë vullnetin e tij në arenën politike ndërkombëtare.

Siç shkruan CNN, Trump mund të “terrorizojë” shefat e teknologjisë dhe të ndërhyjë në universitete dhe institucione, por nuk mund ta bëjë të njëjtën gjë me udhëheqës si Vladimir Putin, Xi Jinping dhe Benjamin Netanyahu.

Diskreditimi rus i Trump-it

Presidenti rus injoron sistematikisht presionin nga Trump për t’i dhënë fund luftës në Ukrainë. Në Rusi, media e paraqet atë si presidentin që bërtet, por gjithmonë tërhiqet. Imazhi i “burrit të ashpër” që nuk imponon kurrë pasoja minon ndikimin e tij global.

Kina nuk tërhiqet dhe Evropa e injoron atë

Sa i përket Kinës, Trump besonte se mund ta “përkulte” Xi Jinping me një luftë tregtare. Megjithatë, ai i anashkaloi konstantet e autoritarizmit kinez, ku nuk mund të bëhet asnjë tërheqje ndaj një presidenti amerikan. Kina nuk i ka mbajtur kurrë angazhimet e saj për të ulur tensionet.

Në mënyrë të ngjashme, në konfliktin tregtar me BE-në, Trump përfundimisht u tërhoq. Fraza ironike “Trump gjithmonë hesht” nga komentatori i Financial Times, Robert Armstrong, e zemëroi atë – por ajo kap imazhin e tij ndërkombëtarisht.

Lindja e Mesme nuk luan sipas rregullave të tij

Trump mbështetej në bashkëpunim të lehtë me kryeministrin izraelit, të cilit i kishte dhënë gjithçka në mandatin e tij të parë. Por tani, dëshira e tij për të ndërmjetësuar paqen bie ndesh me strategjinë e Benjamin Netanyahu-t, për të cilin lufta në Gaza është një çështje mbijetese politike. Në të njëjtën kohë, ambicia e Trump-it për një marrëveshje me Iranin bie ndesh me planin e Izraelit për veprime ushtarake kundër objekteve bërthamore iraniane.

Ndikimi global i Trump-it është i kufizuar nga fakti se udhëheqësit e huaj veprojnë me ritmin dhe logjikën e tyre. Fyerjet ndaj Zelensky-t dhe Ramaphosa-s kanë bërë që shumë të humbasin respektin për Uashingtonin.

Sigurisht, këto… iluzione madhështie nuk janë… privilegji i vetëm i Trump-it. George W. Bush filloi duke dashur të mos ishte një “polic global”, por përfundoi duke filluar dy luftëra. Barack Obama, me shkëlqimin e tij personal, besonte se mund ta ndryshonte botën me një “fillim të ri”. Joe Biden shpalli se “Amerika është kthyer”, por katër vjet më vonë, me vendimin e tij për të kërkuar një mandat të dytë, Amerika e vjetër e pasluftës është zhdukur.

Populizmi i Trump-it bazohet në idenë se Shtetet e Bashkuara janë dëmtuar nga marrëdhëniet ndërkombëtare. Por aleancat dhe arkitektura ekonomike që krijuan Amerikën si një superfuqi nuk mund të zëvendësohen nga retorika autoritare dhe kërkesat për bindje.

Katër muajt e tij të parë në detyrë tregojnë se praktikat e vjetra nuk janë të mjaftueshme. Nga Kina dhe Rusia në Evropë, Izrael dhe Kanada, udhëheqësit ose e shohin Trump-in si më të dobët nga sa duket ose e shohin rezistencën si të nevojshme politikisht. /tesheshi.com/