Nga Justinian Topulli
Shumica e izraelitëve që jetojnë sot në tokat e pushtuara arabe, për shkak të natyrës së sionizmit, me të cilin janë edukuar, si dhe faktorëve të tjerë, kjo ideologji është identiteti i tyre gati i vetëm dhe më i rëndësishëm.
Sionistët janë adhurues të tokës që kanë zaptuar dhe ëndërrojnë, duke infektuar kështu edhe më fetarët prej tyre, të cilët për shekuj ekzistencën e judenjve e lidhin me Torën dhe jo me tokën. Judenjtë ishin një komb i Torës, i Ligjit të Zotit dhe jo një komb që identifikohej me tokën apo me Tempullin, pavarësisht historisë që i lidh me to.
Judenj të tillë ka edhe sot dhe janë ndër kundërshtarët më të rreptë të sionizmit, që është nacionalizëm hebraik i kthyer në fe, duke iu mbivendosur kështu judaizmit teuratik, që nuk e vinte theksin mbi tokën dhe territorin, por tek Ligji toraik.
Në thelb, sionizmi është nacionalizëm hebraik që ekzistencën fizike individuale, shpirtërore dhe kulturore të hebrenjve, e lidh katërcipërisht me ekzistencën e shtetit të Izraelit! Për ta, mosekzistenca e këtij shteti është baraz me Holokaustin!
Të kompleksuar nga fakti se janë një shtet i ri, i krijuar me sforco dhe artificialisht në një mjedis të huaj dhe armiqësor, e lidhur kjo edhe me kompleksin e viktimës së përhershme, sionistët e kanë shndërruar zotërimin e territorit, të asaj që ata e konsiderojnë si tokë të premtuar, në thelbin e besimit dhe doktrinës së tyre ekzistenciale.
Kjo është arsyeja që ata vazhdimit përsërisin frazën se, Izraeli ka të drejtën të ekzistojë, duke nënkuptuar me këtë ekzistencën jo vetëm të njerëzve, por mbi të gjitha të shtetit që ata kanë themeluar. Ndaj dhe qëndrimet kundra ekzistencës së këtij shteti, ata i trajtojnë si qëndrime gjenocidale dhe shfarosje ndaj vetë hebrenjve, edhe pse këto qëndrime nuk kanë aspak këtë qëllim.
Hebrenjtë kanë jetuar për mijëra vjet pa shtet dhe kanë mbijetuar, si komunitet dhe bashkësi etniko-religjioze, falë komponentit fetar që ka qenë qendra e rëndesës së identitetit të tyre. Sionizmi, si produkt modern, me frymën e një nacionalizmi të veçantë, i lidhur me etninë, kulturën, fenë dhe tokën, ka mbivendosur ekzistencën e shtetit në themel të çdo trashëgimie hebraike. Kjo është edhe arsyeja pse ata shtetin e tyre e quajnë me ligj, shtet të hebrenjve, edhe pse hebrenjtë përbëjnë vetëm 70-75 % të nënshtetasve izraelit.
Ndaj në mentalitetin e tyre, tashmë, as nuk mund të çohet nëpër mend se mund të ekzistoj një shtet izraelit si pjesë e ndonjë unioni shtetesh, si p.sh. SHBA apo BE, e aq më tepër të kenë një shtet të përbashkët me palestinezët. Jo, ata janë dhe duhet të mbeten një shtet homogjen etniko-religjioz dhe me sovranitet të plotë absolut mbi territorin që zotërojnë dhe do të marrin në të ardhmen, edhe nëse kjo bie ndesh me ligjet ndërkombëtare, për të cilat ata as që duan t’ia dinë.
Fakti që këtë pikëpamje ata e kanë kthyer në mendësi kolektive të shenjtë dhe me të edukojnë veten dhe brezat, shto këtu edhe mbështetjen e pakushtëzuar e të gjithanshme të fuqive perëndimore, kjo i ka izoluar ata mendërisht nga realiteti i botës, duke jetuar në një iluzion që nuk e lejojnë të cenohet dhe preket në asnjë moment. Cenimi i këtij iluzioni në të cilin ata jetojnë, është sakrilegji më i madh që ata ndjejnë që i bëhet, ndaj dhe çdo kritikë e kundërvënie, edhe ndaj krimeve dhe padrejtësive të tyre, ata e damkosin si antisemitizëm, sepse e shohin si sulm ndaj këtij identiteti kombëtar që ata kanë stisur.
Ndërkohë kur një iluzion ushqehet dhe fryhet e fryhet në ekstrem, jo vetëm që i bën ithtarët e tij të jetojnë në një realitet gjithmonë e më imagjinar, por rrit dhe shton shanset e zhbërjes së kobshme të tij. Si veprimet zyrtare sioniste, por edhe qëndrimet e shumicës së izraelitëve, tregojnë gjithmonë e më shumë se situata po shkon drejt një ekstremi të pakthyeshëm, që në fund, siç edhe kuptohet, do shkatërrojë vetveten.
Në fund të fundit Zoti nuk i bën padrejtësi askujt .
ذَٰلِكَ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيكُمْ وَأَنَّ اللَّهَ لَيْسَ بِظَلَّامٍ لِّلْعَبِيدِ
“Kjo është ajo që i keni paraprirë me duart tuaja, e Allahu nuk është aspak i padrejtë me robërit (e Tij).” (Ali Imran: 182)
